Kaikoura, Nelson en Wellington

Op zaterdagochtend zijn we van Christchurch naar Kaikoura gereden. Daar zijn we ongeveer om half 12 aangekomen. We hadden een half uurtje om wat te lunchen voor we naar de organisatie van het dolfijnzwemmen gingen. Na t eten van een scone zijn we op weg gegaan. Na t uitzoeken van wetsuit, flippers, snorkelspullen en muts kregen we een briefing van de do's en don'ts. Het blijven tenslotte wilde dieren dus je kunt nooit voorspellen wat ze gaan doen. Ook moeten we goed in gedachten houden dat we met hetgene wat we te zien krijgen blij moesten zijn. Nogmaals, wilde dieren dus ze gaan niet doen wat wij willen zien of verwachtten dat ze zouden gaan doen. Wij zijn op dit moment hun entertainment, niet andersom. De boot bracht ons een paar kilometer op zee en vanaf daar gingen we op zoek naar de dolfijnen. Als we de dolfijnen zouden zien zou de boot met de achterkant naar ze toe draaien en op ongeveer 15 meter afstand blijven. Als de motoren stilgezet waren kregen we een signaal te horen dat we veilig en snel te water konden. Dan moesten we zelf naar de dolfijnen toe zwemmen. Ik ben 3 x te water gegaan van de 4. Het waren ongeveer 300 a 400 dolfijnen. En je mocht ze niet aanraken maar ze vergaten te vertellen dat de dolfijnen met volle vaart op je af komen zwemmen en 15 cm voor je ineens afwijken. En ze waren overal. Voor, achter, links, rechts schoten ze langs je. Als je mazzel had zouden ze rondjes om je heen zwemmen zodat je met ze mee kon draaien, maar dan moet je snel zijn. Soms was t best eng omdat ze dan met zn 3en op volle vaart op je af komen zwemmen en dan op t laatste moment langs je heen schieten. Ik was soms echt bang... Je bent echt nergens. Na 3x had ik t een beetje gehad van de adrenaline en ben de boot op gegaan. Ook was de wind op komen zetten en waren de golven en stroming veel erger geworden. Ik was ook 1 minuut op de boot en ze voegen of ik een emmer wilde. Dat was niet nodig want ik had nergens last van. Een minuut later wilde ik heel graag een emmer want ik was ziek!! De rest van de vaart met een emmer geknuffeld. Samen met 4 anderen. Op de weg terug maakten we nog een noodstop met de boot omdat ze een haai zagen. T was een zeldzame blauwe haai van slechts 1.5 m. lang. Toch was ik blij dat ik dit pas achteraf wist. We zijn met zn allen hondsberoerd op de bus gestapt op weg naar Nelson.

We kwamen ongeveer om 20:00 aan in Nelson. Snel wat gegeten en naar bed. Was gelukkig al wat opgeknapt. T klopt wat ze zeggen: zeeziekte gaat over zodra je op land bent.
De volgende ochtend vroeg op omdat we zouden gaan kayakken in t Abel Tasman Nation Park. Daar zat mn maag nog niet echt op te wachten. Maar we hadden t voor t dolfijnzwemmen al geboekt dus op weg maar naar de bus. Daarin voelde ik me al niet lekker en op de ferry naar t park werd t beroerder. Gelukkig had Alina motionsickness kauwgom mee en dat hield t onder controle. 2 uur lang op de Pasific gekayakt in t National Park. Om heel eerlijk te zijn was t t geld niet waard, want we hadden verwacht dat we de rivieren op zouden gaan zoals in de brochure vermeld staat. Maar dat deden we niet en de guode hing een beetje achteraan de groep. Hij gaf geen leiding en we moesten telkens op hem wachten. Maar ondanks dat was de natuur mooi. Ook onwijs gelachen omdat de guide ons roer verkloot had waardoor we telkens een afwijking naar links hadden en niet meer naar rechts konden, en we vol tegen wind moestten. Dat was dus een beetje een zooitje. s Middags nog een korte wandeling door een stukje park gemaakt en toen weer op weg naar Nelson. Daar hadden we een bbq met de andere Topdeck groep. Maar dat werd al snel ongezellig omdat die groep echt rude was. Gewoon stoelen pakken van onze tafels zonder te vragen of ze bezet waren, onze groep was daardoor over 3 plaatsen verspreidt, en dan nog klagen omdat we er wat van zeiden. Ook drongen ze voor bij t eten. We waren allemaal blij dat we bij onze groep hoorden.

De volgende dag vroeg weer op pad naar Wellington. Maar eerst nog een wijnproeverij gehad op een wijngaard. Ik lust geen wijn maar de mening van de wijnkenners was dat er erg weinig verteld werd over de wijnen en dat t niet normaal is dat je jezelf maar moet bedienen met 2 andere wijnen naar keuze. Dus ook dat viel beetje tegen. Snel op weg naar Picket naar de ferry (ja alweer een boot) om naar t noordereiland de oversteek te maken, op naar Wellington. Daar savonds aangekomen, wat eten gekocht en afgesproken met Catherine, wie in Christchurch de tour had verlaten. De volgende ochtend een tour met de bus door Welly en daarna wat tijd voor onszelf. Weer met Catherine afgesproken en wat door Welly gehobbeld. Ook even naar Te Paoa National museum geweest om een kolossale inktvis te bekihken. Dat was echt super. Daarna afscheid genomen en op weg naar Tongariro National Park.