Tongariro NP, Maori en Rotorua
28 februari 2014
Aangekomen in het Tongariro National Park hebben we met de hele groep samen gegeten. Daarna een mooie zonsondergang bekeken en daarna toch wel op tijd naar bed. De volgende ochtend gingen een paar van de groep de Tongariro Crossing doen. Dat hield in dat je de oversteek over de vulkaan ging doen. Dit was een 20 km lange hike. Dit zou maximaal 8 uur duren, Ik durfde het met mn knieeen niet aan dus ik heb een wandeltocht van 3 uur gedaan waarbij we langs een waterval zouden lopen. Ik ben achteraf wel blij datmik de Crossing niet gedaan heb want het bleek heel stijl te zijn geweest met de traptredes waar ik op Madeira mn knieen aan gort heb gelopen. Gelukkig kon ik de fotos van iemand anders overnemen. De middag hebben we vrijgehouden en hebben we de was gedaan. Het was ook wel lekker hoor ff een middagje niks. Het elke dag reizen begint iedereen nu wel een beetje op te breken. Maar het super mooie landschap en de superlieve mensen maken t allemaal worth it.
De volgende dag vroeg ons bedje uit. Onderweg bij t plaatsje Taupo hebben een paar een bungee jump gedaan. Not me. Ik durf t nog niet. Maar verwacht wel dat ik binnen 2 jaar een keer een bungee jump en skydive ga doen.
Daarna zijn we verder gereden naar Rotorua. Daar is een Maori village en hebben we de officiele wardance gezien: de Kaka. De Maori mensen zijn lange mensen van oorsprong, rond de 2 meter. Maar ze trouwden met Engelsen, Ieren en nog een merk welke ik niet meer weet, waardoor ze nu niet zo lang meer zijn. Rond 1.75 en 1.90 meter. De wardance is een dans uitgevoerd door de Maori mannen waarbij ze zichzelf hard op de borst slaan, op de dijbenen, hard stampen, hun tong uitsteken en hun ogen zo groot mogelijk maken. Dit een poging om de vijand af te schrikken zodat er geen gevecht hoeft plaats te vinden, want de Maori mensen willen niet vechten. Het zijn zeer sociale en vredelievende mensen. De vrouwen in een Maori stam zijn de belangrijkste mensen. Een Maori man zal nooit een vrouw opzettelijk verwonden of aanvallen. De vrouw brengt nieuw leven voort dus heilig. Ook hadden de Maori vrouwen als eerste stemrecht.
Na deze Maori village zijn we naar een echte Maori stam gereden. We hebben 2 dagen lang een lied in moeten studeren, want dat zouden we moeten zingen bij een officieel Maori ritueel. Als we uit de bus stapten zouden we ons als groep op moeten stellen en dicht bij elkaar staan om ook echt te laten zien dat we een groep zijn. De vrouwen moesten voorop om te laten zien dat we in vrede komen en Maori zouden nooit de vrouwen aanvallen. We moesten onder een soort afdak wachten tot de Maori vrouw zou beginnen met singen. Dan mochten we voorwaarts lopen. Dit eerste lied zou betekenen dat de levenden om goedkeuring werden opgeroepen. Als de Maori vrouw zou stoppen met zingen, moesten wij ook stil blijven staan. Daarna begon de Maori vrouw weer te zingen om de geesten van de overledenen op te roepen voor goedkeuring. Daarbij mochten we weer lopen richting de Maori vrouw. Al die tijd mochten we geen geluid maken. Daarna kwamen we een gebouw binnen, Houmaitawhiti. Voor we hier in mochten moesten we onze schoenen uittrekken. Het is een heilig gebouw waar alle overledenen geeerd worden. Bij het betreden moesten de vrouwen achterin gaan zitten en de mannen voorop. Mocht t gesprek met de Maori man niet goed verlopen dan konden de mannen direct vechten. De vrouwen mochten nog steeds niks zeggen, alleen de mannen mochten praten. Daarna ging de Maori man een welkomstverhaal in Maori houden en later een lied in Maori zingen. Onze tourguides hadden ons geleerd hoe de telling 1, 2, 3 en 4 in Maori klonk, dus zodra de Maori klaar waren met hun gezang ging onze busdriver staan, seinde dat wij ook moesten/mochten gaan staan, en telde af in t Maori zodat wij vol vertrouwen, luid en zonder giechelen ons lied moesten gaan zingen. Dit lied was een heel belangrijk onderdeel van t welkomsritueel. Gelukkig ging t eigenlijk best heel goed. Zodra wij klaar waren met ons lied, en t werd goed ontvangen door de Maori, heetten ze ons welkom door van ons allen de hand te schudden, onze neuzen 2x voorzichtig tegen elkaar te drukken (doe je dat 3x dan moet je met elkaar trouwen) en zeg je Kia Ora. Om t welkomstritueel compleet te maken gingen we wat eten en drinken. Nu zijn we allemaal Maori familie. Daarna mochten we doen en laten wat we wilden, make us feel at home. We zijn naar t meer gegaan en hebben daar gezwommen, daarna heerlijk gegeten en na t eten heeft de Maori man Sean een echte Maori tekening gemaakt, welke ik als tatoo ga laten zetten. Lana, our tourguide had me ingeseind dat ik t aan hem kon vragen. Super goed gesprek gehad, voelde me echt thuis bij hem. Heb t gevoel alsof ik nu 2 vaders heb. Elke een aan een kant van de wereld die voor me zorgen. Jane de Maori vrouw, was evengroot als ik, maar met 2x zulke brede schouders. Daar wil je echt geen ruzie mee. Ik heb jammer genoeg niet veel met haar kunnen praten, maar we hadden een klik met elkaar omdat t fijn is om van je eigen lengte te hebben. Maar ook zij was superlief. Heb haar een dikke knuffel gegeven toen we weg gingen.
Van de Maori mensen gingen we op weg naar Rotorua. Daar had ik de ochtend vrij. Smiddags ben ik naar Hobbiton gegaan. Daar zijn de films van Lord of the Rings en The Hobbit opgenomen. Bij de LotR was alles nog van plastic, de huizen enzo, maar voor de Hobbit hebben ze alles gebouwd met hout e.d. zodat t over 100 jaar nog bestaat. Ook is er een vijver waarin kikkers zaten. Peter Jackson heeft persoonlijk alle kikkers die hij kon vinden opgepakt en naar een andere vijver gebracht. Ook waren er peren en appelbomen welke helemaal zijn kaal geplukt, om er net pruimen innte schilderen, enndat allemaal voor 3 seconeen film. Peter was een echte perfectionist. Als Gandalf en Frodo voor t Baggings huis op een bankje zitten, zie je de zonsondergang. Maar eigenlijk is dit een zonsopgang, want dit bankje heeft uitzicht op de zonsopgang, niet zonsondergang. Voor de film werden kinderen van 8 jaar gebruikt voor volwassen Hobbits, en volwassenen werden gebruikt voor Gandalfs lengte. De Hobbit huisjes zijn op ware grootte gemaakt.
Nu zijn we op weg naar Auckland. Daar gaan een hoop mensen van de tour af, en gaan wij verder naar de Bay of Islands.
Tot snel. xxxxxxx liefs.
P.S. Typen in de bus is heeeel irritant. Ik wiebel alle kanten op :) wat resulteert in veel spelfouten.
De volgende dag vroeg ons bedje uit. Onderweg bij t plaatsje Taupo hebben een paar een bungee jump gedaan. Not me. Ik durf t nog niet. Maar verwacht wel dat ik binnen 2 jaar een keer een bungee jump en skydive ga doen.
Daarna zijn we verder gereden naar Rotorua. Daar is een Maori village en hebben we de officiele wardance gezien: de Kaka. De Maori mensen zijn lange mensen van oorsprong, rond de 2 meter. Maar ze trouwden met Engelsen, Ieren en nog een merk welke ik niet meer weet, waardoor ze nu niet zo lang meer zijn. Rond 1.75 en 1.90 meter. De wardance is een dans uitgevoerd door de Maori mannen waarbij ze zichzelf hard op de borst slaan, op de dijbenen, hard stampen, hun tong uitsteken en hun ogen zo groot mogelijk maken. Dit een poging om de vijand af te schrikken zodat er geen gevecht hoeft plaats te vinden, want de Maori mensen willen niet vechten. Het zijn zeer sociale en vredelievende mensen. De vrouwen in een Maori stam zijn de belangrijkste mensen. Een Maori man zal nooit een vrouw opzettelijk verwonden of aanvallen. De vrouw brengt nieuw leven voort dus heilig. Ook hadden de Maori vrouwen als eerste stemrecht.
Na deze Maori village zijn we naar een echte Maori stam gereden. We hebben 2 dagen lang een lied in moeten studeren, want dat zouden we moeten zingen bij een officieel Maori ritueel. Als we uit de bus stapten zouden we ons als groep op moeten stellen en dicht bij elkaar staan om ook echt te laten zien dat we een groep zijn. De vrouwen moesten voorop om te laten zien dat we in vrede komen en Maori zouden nooit de vrouwen aanvallen. We moesten onder een soort afdak wachten tot de Maori vrouw zou beginnen met singen. Dan mochten we voorwaarts lopen. Dit eerste lied zou betekenen dat de levenden om goedkeuring werden opgeroepen. Als de Maori vrouw zou stoppen met zingen, moesten wij ook stil blijven staan. Daarna begon de Maori vrouw weer te zingen om de geesten van de overledenen op te roepen voor goedkeuring. Daarbij mochten we weer lopen richting de Maori vrouw. Al die tijd mochten we geen geluid maken. Daarna kwamen we een gebouw binnen, Houmaitawhiti. Voor we hier in mochten moesten we onze schoenen uittrekken. Het is een heilig gebouw waar alle overledenen geeerd worden. Bij het betreden moesten de vrouwen achterin gaan zitten en de mannen voorop. Mocht t gesprek met de Maori man niet goed verlopen dan konden de mannen direct vechten. De vrouwen mochten nog steeds niks zeggen, alleen de mannen mochten praten. Daarna ging de Maori man een welkomstverhaal in Maori houden en later een lied in Maori zingen. Onze tourguides hadden ons geleerd hoe de telling 1, 2, 3 en 4 in Maori klonk, dus zodra de Maori klaar waren met hun gezang ging onze busdriver staan, seinde dat wij ook moesten/mochten gaan staan, en telde af in t Maori zodat wij vol vertrouwen, luid en zonder giechelen ons lied moesten gaan zingen. Dit lied was een heel belangrijk onderdeel van t welkomsritueel. Gelukkig ging t eigenlijk best heel goed. Zodra wij klaar waren met ons lied, en t werd goed ontvangen door de Maori, heetten ze ons welkom door van ons allen de hand te schudden, onze neuzen 2x voorzichtig tegen elkaar te drukken (doe je dat 3x dan moet je met elkaar trouwen) en zeg je Kia Ora. Om t welkomstritueel compleet te maken gingen we wat eten en drinken. Nu zijn we allemaal Maori familie. Daarna mochten we doen en laten wat we wilden, make us feel at home. We zijn naar t meer gegaan en hebben daar gezwommen, daarna heerlijk gegeten en na t eten heeft de Maori man Sean een echte Maori tekening gemaakt, welke ik als tatoo ga laten zetten. Lana, our tourguide had me ingeseind dat ik t aan hem kon vragen. Super goed gesprek gehad, voelde me echt thuis bij hem. Heb t gevoel alsof ik nu 2 vaders heb. Elke een aan een kant van de wereld die voor me zorgen. Jane de Maori vrouw, was evengroot als ik, maar met 2x zulke brede schouders. Daar wil je echt geen ruzie mee. Ik heb jammer genoeg niet veel met haar kunnen praten, maar we hadden een klik met elkaar omdat t fijn is om van je eigen lengte te hebben. Maar ook zij was superlief. Heb haar een dikke knuffel gegeven toen we weg gingen.
Van de Maori mensen gingen we op weg naar Rotorua. Daar had ik de ochtend vrij. Smiddags ben ik naar Hobbiton gegaan. Daar zijn de films van Lord of the Rings en The Hobbit opgenomen. Bij de LotR was alles nog van plastic, de huizen enzo, maar voor de Hobbit hebben ze alles gebouwd met hout e.d. zodat t over 100 jaar nog bestaat. Ook is er een vijver waarin kikkers zaten. Peter Jackson heeft persoonlijk alle kikkers die hij kon vinden opgepakt en naar een andere vijver gebracht. Ook waren er peren en appelbomen welke helemaal zijn kaal geplukt, om er net pruimen innte schilderen, enndat allemaal voor 3 seconeen film. Peter was een echte perfectionist. Als Gandalf en Frodo voor t Baggings huis op een bankje zitten, zie je de zonsondergang. Maar eigenlijk is dit een zonsopgang, want dit bankje heeft uitzicht op de zonsopgang, niet zonsondergang. Voor de film werden kinderen van 8 jaar gebruikt voor volwassen Hobbits, en volwassenen werden gebruikt voor Gandalfs lengte. De Hobbit huisjes zijn op ware grootte gemaakt.
Nu zijn we op weg naar Auckland. Daar gaan een hoop mensen van de tour af, en gaan wij verder naar de Bay of Islands.
Tot snel. xxxxxxx liefs.
P.S. Typen in de bus is heeeel irritant. Ik wiebel alle kanten op :) wat resulteert in veel spelfouten.
